Στὴ δεδομένη κατάστασή του ὁ ἄνθρωπος διακρίνεται ἀπὸ ἀστάθεια στὴ ζωή του. Αὐτὴ ἡ ἀστάθεια, ὅμως, μπορεῖ νὰ ἀποβεῖ αἰτία γιὰ μεγάλη πνευματικὴ πρόοδο. Καταπονούμενος μὲ τὶς ἀλλεπάλληλες ταλαντεύσεις ἀναγνωρίζει ὅτι εἶναι ἀνίκανος νὰ ἐπιτελέσει πνευματικὰ ἔργα, ποὺ μποροῦν νὰ ἀντέξουν τὸ βλέμμα τοῦ αἰώνιου Κριτῆ. Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἀποκτᾶ τὴν ἐπίγνωση τῆς πνευματικῆς του πτωχείας. Ἔχοντας αὐτὴν τὴν ἐπίγνωση ὁ ἄνθρωπος ταπεινώνεται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ γίνεται δεκτικὸς τῆς χάριτος καὶ τῆς βοήθειάς Του.
Σαλευόμενοι στὴν ἀναζήτηση τῆς ἀσάλευτης Βασιλείας
Κατ’ οὐσίαν, ἡ πνευματικὴ πτωχεία εἶναι τὸ πρῶτο σκαλὶ γιὰ κάθε πνευματικὴ ἀνάβαση στὴ ζωὴ τῶν Χριστιανῶν. Τὴν πνευματικὴ πτωχεία θέτει ὁ Κύριος ὡς βάση στὸ αἰώνιο Εὐαγγέλιό Του. Ὁ πρῶτος ἀπὸ τοὺς μακαρισμοὺς στὴν ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλία Του λέγει ὅτι εἶναι μακάριοι «οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν»1Ματθ. 5,3..
Βεβαίως, ἂν ἐκζητοῦμε τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ὡς τὸν ἔσχατο προορισμὸ τῆς ὑπάρξεώς μας, τίποτε ἄλλο δὲν θὰ μᾶς βοηθήσει τόσο πολὺ στὸν ἀγώνα μας, ὅσο ἡ ταπείνωση ποὺ γεννᾶ ἡ ἐπίγνωση τῆς πνευματικῆς μας πτωχείας. Γι’ αὐτό, ὅσο καὶ ἂν σαλευόμαστε στὴν ἀναζήτηση τῆς ἀσάλευτης Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἔχουμε μιὰ ἀκράδαντη βάση, πάνω στὴν ὁποία μποροῦμε νὰ στηριχθοῦμε. Συνεχῶς ὁμολογοῦμε τὴν πνευματική μας πτωχεία καὶ μὲ τὴν ταπείνωση ποὺ γεννᾶ ἡ ὁμολογία μας παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ νὰ ἔλθει Ἐκεῖνος στὴ βοήθειά μας καὶ νὰ ἀναπληρώσει τὰ ὑστερήματά μας.
Ἑπομένως, εἶναι φυσικὸ νὰ πηγαίνουμε πάνω καὶ κάτω στὴν πνευματική μας ζωή, ἀλλὰ μὲ τὴν ταπείνωση γιὰ τὴν ἀνεπάρκειά μας ζητοῦμε νὰ θέτει ὁ Θεὸς συνέχεια καινούργια ἀρχὴ στὴ ζωή μας, ὥστε νὰ δεχόμαστε ἀπὸ Αὐτὸν καινὰ ἐλέη. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο κτίζουμε τὸ πνευματικό μας οἰκοδόμημα, τὴν αἰώνια σωτηρία μας μέσα στὴν ἅγια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἀγγέλων Του «σὺν πᾶσι τοῖς ἁγίοις» πάντων τῶν αἰώνων2βλ. Ἐφ. 3,18..
Χαιρόμαστε ποὺ ὁ Θεὸς μᾶς ἀποκάλυψε τὴν ὁδό Του καὶ μὲ ζῆλο ἀναζητοῦμε τὸ Πρόσωπό Του. Ἔχουμε τὴν προθυμία ὄχι μόνο νὰ πιστεύουμε σὲ Αὐτόν, ἀλλὰ καὶ μὲ εὐγνωμοσύνη νὰ πάσχουμε, διότι δὲν θέλουμε νὰ χάσουμε ἕναν τέτοιον Θεό, γνωστὸ καὶ ἀγαπημένο, καὶ προπαντὸς τὴ χαρὰ τῆς ἀτελεύτητης ἀγάπης Του, μὲ τὴν ὁποία μᾶς ἀγάπησε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ καὶ ἐξαιτίας τῆς ὁποίας ἀνέβασε τὴ ζωή Του πάνω στὸν Σταυρό, γιὰ νὰ πλουτίσουμε ἐμεῖς μὲ τὴν ἀπερίγραπτη κληρονομία τῶν χαρισμάτων Του.
Ὅσο ὁ ἄνθρωπος περιβάλλεται μὲ τὸ παχὺ περίβλημα τῆς σάρκας, εἶναι ἀδύνατον νὰ παραμείνει ἀσάλευτος στὴν πνευματική του ζωή. Ὁ χοϊκὸς νοῦς ἀδυνατεῖ νὰ συλλάβει τὴ Θεία ἀπειρότητα καὶ ἡ μὴ πεπλατυσμένη καρδιὰ ἀδυνατεῖ νὰ χωρέσει τὴν «εἰς τέλος» ἀγάπη τοῦ ἀμώμου καὶ ἀσπίλου Χριστοῦ. Ἡ ψυχὴ τιτρώσκεται μὲ τὸν πόθο νὰ ἀκολουθήσει τὸν Διδάσκαλο «ὅπου ἂν ὑπάγῃ»3Ἀποκ. 14, 4., ἐντούτοις κλονίζεται σὰν συντετριμμένη κάλαμος κατὰ τὴν ἀνάβασή της σὲ μεγαλύτερη γνώση, σὲ μεγαλύτερο μέτρο ἀγάπης.
Ὁ Χριστὸς διαρκῶς «ποιεῖ τὰ πάντα καινά»4Ἀποκ. 21, 5., καὶ ἐπιζητεῖ ἀφορμὲς γιὰ νὰ θέσει καινούργιες ἀφετηρίες στὴ ζωή μας, ὥστε νὰ ἀνανεώσει τὴ χάρη Του μέσα μας. Οἱ ἐπανειλημμένες πνευματικὲς ἀμφιταλαντεύσεις μᾶς προτρέπουν νὰ βάζουμε συνεχῶς καινούργια ἀρχή. Τὰ καινὰ ἐλέη τοῦ Θεοῦ, ποὺ κατ’ ἐπανάληψη γευόμαστε, προκαλοῦν εὐγνωμοσύνη ἰσχυρὴ σὰν νηφάλια μέθη, ποὺ ἀναβλύζει ἀπὸ τὴν καρδιὰ καὶ βάζει στὰ χείλη «ᾆσμα καινὸν» γιὰ τὸν Σωτήρα Κύριο.
Ἐκ τοῦ προλόγου
Footnotes
- 1Ματθ. 5,3.
- 2βλ. Ἐφ. 3,18.
- 3Ἀποκ. 14, 4.
- 4Ἀποκ. 21, 5.