Μοναχισμός, τὸ περιεκτικὸ χάρισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

Ὅταν χωρὶς συμβιβασμοὺς ὁ μοναχὸς βρίσκεται σὲ ὑπακοή, βιώνει πλῆθος πνευματικῶν ἀλλοιώσεων· εἶναι πλήρης θείας ἀλήθειας καὶ ἄφθαρτης παρακλήσεως. Ἡ ὁλοτελὴς σταύρωσή του ἑλκύει τὴν ἐπισκοπὴ τοῦ Κυρίου πρὸς αὐτὸν μέρα καὶ νύχτα, καθὼς ὁ Κύριος ἀναγνωρίζει στὸ πρόσωπο τοῦ δούλου Του συγγενικό Του πνεῦμα. Παρόλο ποὺ ἔχει γίνει «κτηνώδης παρὰ τῷ Πατρὶ αὐτοῦ», ἔκθαμβος ἀνακαλύπτει ὅτι βρίσκεται ἀδιάστατα στὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Μέσα ἀπὸ τὴν ἀδιάκοπη παράδοσή του στὸ θέλημα τοῦ Γέροντά του, ὁ μοναχὸς ἐνοικεῖ στὸ ρεῦμα τοῦ θείου θελήματος, καὶ ὡς ἐκ τούτου, μέσα του σκηνώνει ἡ δωρεὰ τῆς Πεντηκοστῆς, τὸ χάρισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὁ μοναχὸς ποὺ καλλιεργεῖ πνεῦμα συντετριμμένο καὶ ὑφίσταται τὶς ἀλλοιώσεις τῶν παρακλήσεων τῆς χάριτος, ἀποβαίνει ὑπερκόσμια εἰκόνα τοῦ μυστηρίου τῆς Πεντηκοστῆς. Φέρει μέσα του τὴν παρηγοριὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ φωτίζει τὸν νοῦ του καὶ ἐνισχύει τὴν καρδιά του νὰ δράμει τὴν ὁδὸ τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ. Ὅσοι ἐμμένουν σὲ τέτοιο εἶδος ζωῆς καὶ ἔχουν διέλθει τὴν αὐτοεκμηδένιση ἐνώπιον τῶν κριμάτων τοῦ Θεοῦ, καθίστανται ἱκανοὶ νὰ κράζουν μὲ παρρησία πρὸς τὸν Θεὸ τῶν Πατέρων τους μὲ τοὺς λόγους τοῦ Ψαλμοῦ: «Ἐκολλήθη τῷ ἐδάφει ἡ ψυχή μου· ζῆσόν με κατὰ τὸν λόγον Σου».

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Πρόλογος
Εἰσαγωγὴ