Οἰκοδομώντας τὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ (Α’)

Ὅταν ὁ φίλος καὶ συνασκητής μας πατὴρ Σ. ἔδωσε ὡς τίτλο στὸ βιβλίο μου Ὀψόμεθα τὸν Θεὸν καθώς ἐστι, τότε ἡ πρώτη μου ἀντίδραση ἦταν νὰ διερωτηθῶ: εἶναι ἄραγε αὐτὸ θεολογικὰ σωστό; Καὶ βεβαίως ὁ πατὴρ Σ. δὲν εἶναι ἀμαθὴς ἄνθρωπος. Ἐξέφρασε κάτι ἐντελῶς ὀρθὸ θεολογικά. Ἡ ἴδια ἡ μορφὴ τοῦ τίτλου, Ὀψόμεθα τὸν Θεὸν καθώς ἐστι, ὁμιλεῖ μὲ ἁπλότητα γιὰ τὴν ἔφεσή μας νὰ γνωρίσουμε τὸν Θεὸ «καθώς ἐστιν». Ἐγὼ δὲν ἔγραψα πουθενὰ ὅτι «εἶδα τὸν Θεὸ καθώς ἐστι»· διηγοῦμαι ἁπλὰ γιὰ ἐκεῖνο ποὺ μοῦ δόθηκε, δηλαδή, πῶς ἔζησα τὴ μετάνοιά μου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ στὰ ὅρια ποὺ Αὐτὸς μοῦ ἐπέτρεψε. Ἡ μετάνοια εἶναι μεγάλο χάρισμα! Καὶ ὅταν μιλῶ μαζί σας ὡς ἀδελφὸς καὶ ὄχι ὡς διδάσκαλος «ἀπὸ καθέδρας», ἐσεῖς ἀσφαλῶς παραμένετε ἐλεύθεροι εἴτε νὰ ἀποδεχθεῖτε τὸν λόγο μου, ὄχι ὡς δικό μου ἀλλὰ ὡς παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, εἴτε νὰ ἀπορρίψετε τὴ μαρτυρία μου, γιατὶ μὲ βλέπετε πῶς εἶμαι καὶ πῶς ζῶ.