Ὡς ἐκ νεκρῶν ζῶντες

Κατὰ τὴ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ ἡ ἀμίαντη Ἐκκλησία μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι στὸν παρόντα κόσμο εἴμαστε «ξένοι καὶ παρεπίδημοι», ὅτι στὴ γῆ τῆς φθορᾶς δὲν ἔχουμε «μένουσαν πόλιν». Δημιουργώντας τὶς κατάλληλες πνευματικὲς συνθῆκες μᾶς προσφέρει τὸ προνόμιο νὰ βαδίσουμε, ἔστω καὶ στὸ μικρό μας μέτρο, τὴν ὁδὸ τοῦ Κυρίου ποὺ διὰ θανάτου ὁδηγεῖ σὲ πλήρωμα ζωῆς ἀκαταλύτου. Σκοπὸς τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς εἶναι νὰ λάβουμε μικρὴ γεύση θανάτου, νὰ βροῦμε τὴ βαθειὰ καρδιά μας καὶ ἔτσι νὰ προετοιμασθοῦμε νὰ εἰσέλθουμε στὴ ζῶσα Παρουσία τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου. Κάθε Κυριακὴ τῆς περιόδου αὐτῆς εἶναι σὰν ἰδιαίτερη ἑορτή. Ἡ ἀτμόσφαιρα στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας εἶναι διεγηγερμένη καὶ διαπνέεται ἀπὸ χαρμολύπη. Ὁ πόθος γιὰ τὸν Νυμφίο Ἰησοῦ ὑφαίνει τὸ φωτεινὸ ἱμάτιο τῆς ψυχῆς, γιὰ νὰ εἰσέλθουμε στεφανηφόροι στὸ Πάσχα τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἂν καὶ ἔλαβε χώρα ἅπαξ διαπαντός, ἐπαναλαμβάνεται μυστικὰ στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν μὲ τὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μιμούμαστε «ὅσον εἰς τὴν ἡμετέραν δύναμιν» τὰ παθήματα, τὴν ἀρετή, τὴν ἀγάπη, τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, καὶ Αὐτὸς μᾶς χαρίζει τὰ λάφυρα τῆς νίκης Του· αἰώνια ζωὴ καὶ ἀθανασία.