Μαριάμ

Ἡ πτώση τοῦ προπάτορος δὲν ματαίωσε τὴ θεία βουλὴ γιὰ τὴ δημιουργία τοῦ λογικοῦ πλάσματος. Ὁ Θεὸς γιὰ αἰῶνες κατόπτευε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ νὰ δεῖ, ἂν ὑπῆρχε κάποιος ἄνθρωπος «ἐργαζόμενος δικαιοσύνην», ποὺ θὰ συνεργοῦσε μαζί Του ὡς θεράπων Του στὸ μέγα ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Ὁ Θεὸς χρειαζόταν κάποιον, τοῦ ὁποίου ἡ πνευματικὴ κατάσταση νὰ ἀντιστοιχεῖ ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο στὴ θεία κατάσταση, κάτι ποὺ συνιστᾶ προϋπόθεση γιὰ νὰ ἐνοικήσει ἡ χάρη στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὴ ἦταν ἡ κατάσταση τῆς Θεοτόκου. Ἡ τέλεια ἁγνεία καὶ ἡ ἀνιδιοτελὴς ἀγάπη Της γιὰ τὸν Θεὸ ἦταν ἀνάλογες μὲ τὸ ἄμετρο μέτρο χάριτος ποὺ ἐπρόκειτο νὰ ἐνοικήσει μέσα Της. Ὅταν ὁ Θεὸς διέκρινε τὴ θεσπέσια ταπείνωση καὶ τὴν καθαρότητα τῆς θεόπαιδος Μαριάμ, «ἔκλινεν οὐρανοὺς καὶ κατέβη».

Ἡ ὀρθὴ θεώρηση τῆς παρθενίας τῆς Θεοτόκου πρίν, κατὰ τὴ διάρκεια καὶ μετὰ τὸν τόκο χορηγεῖ γνώση τοῦ μυστηρίου τῆς ἁγιότητας. Ἡ παρθενία Της πρὶν τὴ γέννηση εἶναι προφανὴς καὶ μαρτυρούμενη ἀπὸ τοὺς λόγους τῶν Γραφῶν. Ἡ παρθενία Της κατὰ τὴ γέννηση γίνεται κατανοητὴ διαμέσου τῆς βιωμένης πείρας ὅτι ὁ Θεὸς οὐδέποτε ἀφήνει πληγὴ σὲ ὅ,τι ἀγγίξει. Ἀντιθέτως, τὸ θεραπεύει, τὸ τελειοποιεῖ, τὸ ἁγιάζει. Ἡ γέννηση τοῦ Θεοῦ δὲν μποροῦσε παρὰ νὰ γίνει πρόξενος θαύματος, κατὰ τὸ ὁποῖο «νικᾶται φύσεως τάξις» γιὰ νὰ ὑπερισχύσει ἡ ὑπερφυὴς θεία τάξη. Ἡ παρθενία τῆς Παναγίας τὸν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς Της μετὰ τὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἀπόρροια τῶν ὑπερφυσικῶν γεγονότων ποὺ προηγήθηκαν. Ἦταν κατηγορικὴ ἐπιταγὴ γιὰ τὸ πνεῦμα Της, προκειμένου νὰ φυλάξει τὴν ἀπαράμιλλη χάρη ποὺ Τῆς δόθηκε.