Τὸ αἰώνιο διαυγάζει τὸ πρόσκαιρο

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ζεῖ χωρὶς τὴν αἴσθηση τῆς αἰωνιότητας, τότε τὸ παρελθὸν ἀποτελεῖ τὸν χρόνο ποὺ ἔχει ἤδη χαθεῖ πλήρη ἀποτυχιῶν καὶ λανθασμένων ἐπιλογῶν, τὸ παρὸν εἶναι σχεδὸν ἀνύπαρκτο, καθὼς πρὶν προλάβουμε νὰ τὸ ὁρίσουμε ἔχει ἤδη γίνει παρελθόν. Ὅσο γιὰ τὸ μέλλον αὐτὸ εἶναι ἀβέβαιο καὶ δὲν τοῦ ἀνήκει. Ὅλο τοῦ τὸ εἶναι βιώνει μιὰ κατάσταση παρατεταμένης, μᾶλλον ἀτερμάτιστης ἀγωνίας. Ὡστόσο, ὁ χρόνος ποὺ μᾶς ἔχει δοθεῖ εἶναι χρόνος χρηστότητας τοῦ Κυρίου, εἶναι «καιρὸς εὐπρόσδεκτος», κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ὁποίου μᾶς ἀποκαλύπτεται ἡ ἀγαθότητά Του ὡς προοίμιο τῆς αἰωνιότητας.

Ὁ Χριστὸς ὀνομάζεται «Νέος» ἀλλὰ καὶ «Ἔσχατος Ἀδὰμ» ὡς ἡ ἔσχατη ἐκπλήρωση τῶν πάντων. Στὸ Πρόσωπό Του ἡ ἔννοια τοῦ χρόνου ἀνατρέπεται, ὅπως διαπιστώνουμε ἤδη ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ πρωτόπλαστος Ἀδὰμ δημιουργήθηκε κατ’ εἰκόνα τοῦ Ἐσχάτου, δηλαδὴ ὁ ὕστερος εἶναι τὸ πρότυπο τοῦ πρώτου. Ὁ αἰώνιος Θεὸς εἰσῆλθε στὸν χρόνο γιὰ νὰ τὸν μεταποιήσει σὲ αἰωνιότητα. Ἦλθε ὁ Ἄχρονος γιὰ νὰ κάνει ἐμᾶς τοὺς φθαρτοὺς καὶ πρόσκαιρους, ἀθάνατους. Αὐτὰ ποὺ μποροῦμε νὰ προσφέρουμε ὡς ἀχρεῖοι δοῦλοι στὸν Κύριο εἶναι κτιστὰ καὶ πενιχρά. Στὴ μεγαλύτερη πράξη τῆς ζωῆς μας, τὴ Λειτουργία, προσφέρουμε στὸν Θεὸ ἕνα κομμάτι ψωμὶ καὶ λίγο κρασὶ ποὺ περιέχουν ὅλη τὴν πίστη, ὅλον τὸν πόθο, ὅλη τὴν ἀγάπη μας καὶ ὅλη τὴ ζωή μας. Ὁ Θεὸς τὰ δέχεται ὡς θυσία εὐπρόσδεκτη, τὰ γεμίζει μὲ τὸ Πνεῦμα Του τὸ Ἅγιο καὶ μᾶς ἀντιπροσφέρει Οὐρανό, ζωὴ αἰώνια καὶ ἄπειρη. Σύμφωνα μὲ τὸν τύπο τῆς Λειτουργίας, τοῦ προσφέρουμε τὸν χρόνο τῆς ζωῆς μας καὶ ὡς ἀντίδωρο ὁ Κύριος μᾶς παρέχει τὴν αἰωνιότητα.