Ἡσυχασμός

Μὲ τὴν ἡσυχαστικὴ μέθοδο ὁ ἀσκητὴς στήνει φρουροὺς στὶς εἰσόδους τῆς ψυχῆς του, δηλαδὴ στὶς αἰσθήσεις, ὥστε νὰ μὴ μπορεῖ νὰ εἰσέλθει ὁ ἐχθρὸς νὰ τὸν πειράξει, ὅπως τοὺς Πρωτοπλάστους, καὶ νὰ συλήσει τὸν Παράδεισο στὴν καρδιά του. Τὰ Χερουβὶμ ποὺ φυλάσσουν τώρα τὸν τόπο τῆς καρδιᾶς εἶναι ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, ἔχοντας ὡς ἀκατάβλητη «φλογίνη ρομφαία» τὸ Ὄνομα τοῦ Παντοκράτορος Ἰησοῦ. Καὶ ἂν ὁ Θεὸς εὐδοκεῖ νὰ κάνει τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου «τόπον ἐμφανείας τῆς δόξης Αὐτοῦ», ποιά μεγαλύτερη τιμὴ μπορεῖ νὰ ἀποδώσει ὁ θνητὸς στὸν Μεγάλο Βασιλέα ἀπὸ τὸ νὰ στήσει τὸν νοῦ του στὸν τόπο ποὺ ἔστησαν οἱ πόδες Του, στὸ ὑποπόδιο τῶν ποδῶν Του, στὴν καρδιά του;

Ὁ ἡσυχαστὴς σφύζει ἀπὸ ἐνέργεια. Εἶναι «ἀνὴρ ἐπιθυμιῶν»· μᾶλλον εἶναι ὅλος μιὰ ἐπιθυμία, ἡ ἐπιθυμία τοῦ Θεοῦ, καὶ κράζει ἀκατάπαυστα πρὸς Αὐτόν. Ὁ Ἡσυχασμὸς εἶναι ὅ,τι ἱερότερο, ἁγιότερο, τελειότερο ὑπάρχει στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση. Συνιστᾶ τὴν καρδιὰ τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας. Ἡσυχία εἶναι ἡ ἀπόθεση κάθε ἀνθρώπινου νοήματος, ὥστε στὸν νοῦ καὶ στὴν καρδιὰ νὰ βασιλεύσει μόνον ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ὄχι ἁπλῶς ἐπικαλεῖται, ἀλλὰ βαστάζει μὲ ὅλο του τὸ εἶναι, μὲ τὴν καρδιά, μὲ τὸν νοῦ, μὲ τὸ σῶμα καὶ μὲ τὸ πνεῦμα του, τὸ σωτήριο Ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, εἶναι μεγαλεῖο ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Σὲ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο ἔχει ὁ Κύριος τὴν ἀδιάλειπτη ἐπισκοπή Του. Αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο οἰκοδομεῖ ὡς ναὸ τῆς Θεότητας. Τὸν πληροῖ μὲ τὴ δόξα Του, καὶ τότε ὁ κτιστὸς ἄνθρωπος «δοξάζει τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι αὐτοῦ».