Πτήση πάνω ἀπὸ τῆν ἄβυσσο

Ἡ «γενικευμένη ἀπόγνωση» χαρακτηρίζει τὴν ἐποχή μας. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ συνάντηση μὲ αὐτὴν εἶναι ἀναπότρεπτη. Ὁ ἄνθρωπος ὀφείλει νὰ γνωρίζει, πῶς νὰ τὴν ἀντιμετωπίσει προσοδοφόρα. Ὁ ἅγιος Σωφρόνιος διακρίνει μεταξὺ τῆς νοσηρῆς καὶ τῆς χαρισματικῆς ἀπογνώσεως. Ἡ πρώτη φθείρει τὸν ἄνθρωπο, ἡ δεύτερη μπορεῖ νὰ ἀποβεῖ ἔναυσμα γιὰ τὸ θαυμαστὸ ἅλμα στὴ σφαίρα τῆς αἰωνιότητας. Οἱ διαδοχικὲς δοκιμασίες καὶ ἡ θεία χάρη ἐνισχύουν τὸν Χριστιανὸ ἀθλητή, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ στέκεται ἀκλόνητος ὄχι στὸ χεῖλος μιᾶς ἀβύσσου, ἀλλὰ δύο, τῆς ἀβύσσου τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ἀβύσσου τῆς δικῆς του φθορᾶς καὶ ἀθλιότητας. Καὶ τότε, «ἄβυσσος ἄβυσσον ἐπικαλεῖται» (Ψαλμ. 41,8). Ἀφενὸς μὲ τὴ μετάνοια καὶ ἀφετέρου μὲ τὴν εὐχαριστία μυσταγωγεῖται στὴν παγκοσμιότητα τοῦ Χριστοῦ. Ἀρχίζει τότε νὰ εὐχαριστεῖ τὸν Κύριο γιὰ ὅλα τὰ χαρίσματά Του πρὸς αὐτὸν τὸν ἴδιο καὶ πρὸς τὸν σύμπαντα κόσμο, προπαντὸς πρὸς τοὺς Ἁγίους, «ἐξαιρέτως δὲ» πρὸς τὴν Πανάχραντο Μητέρα Του. Παράλληλα, «ἐρίζει» μαζί Του, ὄχι ὅμως γιὰ ἰδιοτελεῖς λόγους, ἀλλὰ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Ἡ πάλη αὐτὴ εἶναι ἀπαθής. Τὴ διέπει ὁ σφοδρὸς πόθος τοῦ ἀνθρώπου νὰ γνωρίσει τὸν Θεὸ βαθύτερα, νὰ Τὸν ἀκολουθήσει πιστότερα, νὰ Τὸν ἀγαπήσει τελειότερα καὶ νὰ διαμείνει μαζί Του «εἰς αἰῶνας αἰώνων».