Ἡσυχασμός

Μὲ τὴν ἡσυχαστικὴ μέθοδο ὁ ἀσκητὴς στήνει φρουροὺς στὶς εἰσόδους τῆς ψυχῆς του, δηλαδὴ στὶς αἰσθήσεις, ὥστε νὰ μὴ μπορεῖ νὰ εἰσέλθει ὁ ἐχθρὸς νὰ τὸν πειράξει, ὅπως τοὺς Πρωτοπλάστους, καὶ νὰ συλήσει τὸν Παράδεισο στὴν καρδιά του. Τὰ Χερουβὶμ ποὺ φυλάσσουν τώρα τὸν τόπο τῆς καρδιᾶς εἶναι ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, ἔχοντας ὡς ἀκατάβλητη «φλογίνη ρομφαία» τὸ Ὄνομα τοῦ Παντοκράτορος Ἰησοῦ. Καὶ ἂν ὁ Θεὸς εὐδοκεῖ νὰ κάνει τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου «τόπον ἐμφανείας τῆς δόξης Αὐτοῦ», ποιά μεγαλύτερη τιμὴ μπορεῖ νὰ ἀποδώσει ὁ θνητὸς στὸν Μεγάλο Βασιλέα ἀπὸ τὸ νὰ στήσει τὸν νοῦ του στὸν τόπο ποὺ ἔστησαν οἱ πόδες Του, στὸ ὑποπόδιο τῶν ποδῶν Του, στὴν καρδιά του;

Ὁ ἡσυχαστὴς σφύζει ἀπὸ ἐνέργεια. Εἶναι «ἀνὴρ ἐπιθυμιῶν»· μᾶλλον εἶναι ὅλος μιὰ ἐπιθυμία, ἡ ἐπιθυμία τοῦ Θεοῦ, καὶ κράζει ἀκατάπαυστα πρὸς Αὐτόν. Ὁ Ἡσυχασμὸς εἶναι ὅ,τι ἱερότερο, ἁγιότερο, τελειότερο ὑπάρχει στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση. Συνιστᾶ τὴν καρδιὰ τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας. Ἡσυχία εἶναι ἡ ἀπόθεση κάθε ἀνθρώπινου νοήματος, ὥστε στὸν νοῦ καὶ στὴν καρδιὰ νὰ βασιλεύσει μόνον ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ