Τὸ βιβλίο Κρούετε καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν ἀνήκει σὲ σειρὰ τόμων ἐρωτήσεων καὶ ἀπαντήσεων ποὺ ἐρευνοῦν καίρια θέματα τῆς σύγχρονης ζωῆς. Στὴν προσπάθειά μας νὰ ἀφομοιώσουμε τὴν ὑπερφυῆ ἀποκάλυψη τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καὶ νὰ μὴν ἀστοχήσουμε στὴν ὁδὸ πρὸς τὴν ἐντεταλμένη τελείωση καὶ τὴν ποθεινὴ ἕνωση μὲ τὸ Πνεῦμα Του, πλῆθος ἐρωτημάτων ἀναφύεται.
Τὸ μυστήριο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ τὸ μυστήριο τοῦ ἀνθρώπου ἐναγωνίως ἀπασχολοῦν τὸ πνεῦμα μας. Ἐκθαμβούμεθα ἐνώπιον τῆς ἀπερίγραπτης ταπεινώσεως τοῦ Σεσαρκωμένου Λόγου καὶ τῆς ἐσταυρωμένης, εἰς τέλος ἀγάπης Του. Ὡς καταφυγὴ στὸν ἀγώνα μας ἔχουμε τὰ λόγια τῆς Γραφῆς, τὴν ἐπίκληση τοῦ Παναγίου Ὀνόματος τοῦ Κυρίου, τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας. Στὸν χαλεπὸ κλύδωνα τῶν καιρῶν προσεδρεύουμε ἀσφαλῶς στὸν ἀσάλευτο βράχο τοῦ λόγου τῶν Ἁγίων Πατέρων μας. Ὁ λόγος αὐτὸς διανοίγει καινοὺς ὁρίζοντες ἐνώπιόν μας καὶ μᾶς βοηθᾶ νὰ ἀντιληφθοῦμε τὰ ἀλγεινὰ παθήματα ὡς τὴν ὁδὸ πρὸς τὴ μακαριότητα τῆς Ἡμέρας τοῦ Κυρίου· μᾶς μυσταγωγεῖ στὴν ἑτερότητα τῆς ἄμωμης ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ συνάμα μᾶς παιδεύει, ὥστε νὰ ἀποδεσμευθοῦμε ἀπὸ τὸν ἀσφυκτικὸ ἐναγκαλισμὸ τῆς φιλαυτίας μας καὶ νὰ περιπτυχθοῦμε μὲ ἐν Χριστῷ φιλαδελφία τοὺς ἀδελφούς μας.
Ζοῦμε σὲ ἐποχὴ μεγαλειώδη, ὄχι μόνον ὅσον ἀφορᾶ τὶς ἐπιστημονικὲς ἐπιτεύξεις καὶ τὰ ἀγαθὰ ποὺ προσφέρει, ἀλλὰ μᾶλλον ὅσον ἀφορᾶ τὶς προκλήσεις καὶ τὰ δεινά. Τὰ πάντα γύρω μας σαλεύονται, οἱ ἀξίες ἰσοπεδώνονται. Στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας ὅμως ἔχουμε εἰρήνη, διότι γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν πείρα καὶ τὸν λόγο τῶν Ἁγίων μας ὅτι, στὸ διάβα τῶν αἰώνων οὐδέποτε «ἡ ἄγρια θύελλα κατέκλυσε τὸ σκάφος τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία κατεύνασε τὴ θύελλα». Καὶ ὅσο βλέπουμε τὶς συμφορὲς νὰ αὐξάνουν, σηκώνουμε τὴν κεφαλή μας μὲ ἐλπίδα πρὸς τὰ ἄνω, γνωρίζοντας ἀπὸ τὸν ἄψευστο λόγο τοῦ Παντοκράτορος καὶ Ὑπέρθεου Ἰησοῦ ὅτι «ἐγγίζει ἡ ἀπολύτρωσις ἡμῶν».
Καὶ στὴ γενεά μας ἔχει δοθεῖ ἐναργέστατα τὸ σημεῖο τοῦ Χριστοῦ, οἱ Ἅγιοι. Ὁ λόγος τους, δοσμένος ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, συντρίβει τὴν ἀλαζονεία τῆς ἐποχῆς μας. Ὑποδεικνύει τὴν ἀπερινόητη ὁδὸ τοῦ «πρότερον καταβάντος καὶ ὕστερον ἀναβάντος» Κυρίου Ἰησοῦ. Συνάμα θεραπεύει καὶ παρακαλεῖ μὲ τὴν παράκληση τοῦ Παρακλήτου Θεοῦ μας.
Ὁ Θεὸς ἔχει θέσει ὡς στόχο τῆς ἀγαπητικῆς περιποιήσεώς Του, ὡς «κατεντευκτήν» Του, τὸν ἄνθρωπο. Κρούει μὲ τὴ χάρη Του τὴ θύρα τῆς καρδιᾶς του. Οὐδέποτε, ὅμως, παραβιάζει τὴν ἐλευθερία τοῦ πλάσματός Του. Δὲν εἰσβάλλει μέσα στὴν καρδιά μας, ἂν ἐμεῖς δὲν εἴμαστε διατεθειμένοι νὰ Τοῦ ἀνοίξουμε τὴν εἴσοδο. Εὐαρεστεῖται νὰ Τὸν καταστήσουμε καὶ ἐμεῖς στόχο μας, νὰ στεκόμαστε στὴ θύρα τοῦ ἐλέους Του καὶ νὰ κρούουμε μὲ ὅλη μας τὴν ἰσχύ. Καὶ ὅταν ἡ θύρα τῆς καρδιᾶς κρούεται καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές, τότε συντρίβονται οἱ μοχλοὶ τῶν παθῶν καὶ ὁ Χριστιανὸς βιώνει τὸ προσωπικό του Πάσχα, τὸ πανηγύρι τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν ἄνθρωπο.