Κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν

Τὸ μυστήριο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ τὸ μυστήριο τοῦ ἀνθρώπου ἐναγωνίως ἀπασχολοῦν τὸ πνεῦμα μας. Ἐκθαμβούμεθα ἐνώπιον τῆς ἀπερίγραπτης ταπεινώσεως τοῦ Σεσαρκωμένου Λόγου καὶ τῆς ἐσταυρωμένης, εἰς τέλος ἀγάπης Του. Ὡς καταφυγὴ στὸν ἀγώνα μας ἔχουμε τὰ λόγια τῆς Γραφῆς, τὴν ἐπίκληση τοῦ Παναγίου Ὀνόματος τοῦ Κυρίου, τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας. Στὸν χαλεπὸ κλύδωνα τῶν καιρῶν προσεδρεύουμε ἀσφαλῶς στὸν ἀσάλευτο βράχο τοῦ λόγου τῶν Ἁγίων Πατέρων μας. Ὁ λόγος αὐτὸς διανοίγει καινοὺς ὁρίζοντες ἐνώπιόν μας καὶ μᾶς βοηθᾶ νὰ ἀντιληφθοῦμε τὰ ἀλγεινὰ παθήματα ὡς τὴν ὁδὸ πρὸς τὴ μακαριότητα τῆς Ἡμέρας τοῦ Κυρίου· μᾶς μυσταγωγεῖ στὴν ἑτερότητα τῆς ἄμωμης ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ συνάμα μᾶς παιδεύει, ὥστε νὰ ἀποδεσμευθοῦμε ἀπὸ τὸν ἀσφυκτικὸ ἐναγκαλισμὸ τῆς φιλαυτίας μας καὶ νὰ περιπτυχθοῦμε μὲ ἐν Χριστῷ φιλαδελφία τοὺς ἀδελφούς μας. Στὴ σύγχρονη ἐποχὴ τὰ πάντα γύρω μας σαλεύονται, οἱ ἀξίες ἰσοπεδώνονται. Στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας ὅμως ἔχουμε εἰρήνη, διότι γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν πείρα καὶ τὸν λόγο τῶν Ἁγίων μας ὅτι, στὸ διάβα τῶν αἰώνων οὐδέποτε «ἡ ἄγρια θύελλα κατέκλυσε τὸ σκάφος τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία κατεύνασε τὴ θύελλα». Καὶ ὅσο βλέπουμε τὶς συμφορὲς νὰ αὐξάνουν, σηκώνουμε τὴν κεφαλή μας μὲ ἐλπίδα πρὸς τὰ ἄνω, γνωρίζοντας ἀπὸ τὸν ἄψευστο λόγο τοῦ Παντοκράτορος καὶ Ὑπέρθεου Ἰησοῦ ὅτι «ἐγγίζει ἡ ἀπολύτρωσις ἡμῶν».